Любіць – значыць дзейнічаць. Пагутарылі з прыемнай маці аб жаночым шчасці

Многія, хто знаёмы са стаўбчанкай Таццянай Каспяровіч, хацелі б хоць крышачку быць падобнымі да яе

Гэта жанчына з моцным характарам і вялікім сэрцам. Па сутнасці Таццяна – лакаматыў, які цягне за сабой, наперад, і ўрэшце рэшт вывозіць на патрэбную бяспечную станцыю. У жыцці гэта праяўляецца праз лёсы блізкіх людзей і чужых, з якімі зводзіць лёс і якія таксама становяцца блізкімі.

Цяпер у яе на выхаванні 13-гадовы Мікалай, бацькі якога пазбаўлены бацькоўскіх правоў. Падлетак ходзіць у школу, займаецца ў футбольнай секцыі і марыць стаць спартсменам.

– Колю мы прынялі ўсёй сям’ёй – і дарослыя, і дзеці. Дзеці яго абажаюць, – кажа Таццяна Каспяровіч, маючы на ўвазе мужа і дарослых дачок з унукамі. Апошнія жывуць асобна, але ўсе – побач, у Стоўбцах.

Дарэчы, унукаў у Таццяны Валянцінаўны і яе мужа Васіля Васільевіча – пяцёра, дачок – трое. Яны нарадзілі дзвюх і выгадавалі з маленства яшчэ дзвюх дзяўчынак, Наташу і Жэню, Жэню – удачарылі.

У жыцці і ў сям’і бывае рознае, але Таццяна заўсёды слухала голас разважлівасці. Сёння Наташы ўжо 21 год. Жэні ў красавіку споўніцца 19. Абедзве закончылі каледжы. Працуюць у нашым горадзе.

Калі дзяўчаты выйшлі ў людзі, жанчына працаўладкавалася ў тэрытарыяльны цэнтр. Вяла там гурток для пажылых людзей. Даспадобы ёй быў гэты занятак.

Але ў пачатку мінулага года, фактычна пасля трохгадовага перапынку, яна вярнулася да прыёмнага бацькоўства. Узяла на выхаванне двух хлопчыкаў-братоў.

«Адразу вагалася, не ведала, якое прыняць рашэнне, – прызнаецца Таццяна Валянцінаўна. – Але дочкі падтрымалі».

Так у сям’і Каспяровічаў з’явіліся Мікалай і шасцігадовы Арцём. Праўда, Арцёма праз некалькі месяцаў усынавілі. Мікалай – не адзін, і асабліва весела бывае ў выхадныя дні, калі да бабулі з дзядулем прыязджаюць унукі і ў іх не абыходзіцца без гульні ў «кватэрны футбол».

Маючы 14-гадовы вопыт работы з прыёмнымі дзецьмі, Таццяна Каспяровіч кажа: «З Колем мне лёгка. У яго добры характар».

На Новы год Коля атрымаў у падарунак мабільны тэлефон. Усе разам выбіралі яго, заказвалі. Для хлопца была такая радасць! Калі я наведвала гэтую сям’ю, то ў Коліным пакоі, як і паўсюдна ў кватэры, адчуваўся святочны настрой. Міргалі гірлянды, вабілі вока ўпрыгажэнні на сценах і палічках…

Гэты «эксклюзіўчык» Таццяна Каспяровіч стварае сваімі рукамі (навыкі засталіся ад работы ў тэрытарыяльным цэнтры) і пры жаданні дае творчыя ўрокі іншым сямейнікам. Каб разумець, што кожны з нас здольны пры жаданні на многае, скажу, што Таццяна Валянцінаўна па прафесіі – прадавец.

У 2020 годзе ёй давялося цяжка перахварэць на  кавід. Аднаўленне было такім, што наноў вучылася дыхаць, хадзіць, жыць… Ад яе ўвесь час не адыходзілі дзеці і муж.

«Шмат працавала над сваім здароўем і працягваю гэта рабіць. Дыхальная гімнастыка, трэнажор, прагулкі… – дзеліцца Таццяна Каспяровіч. – Хачу паехаць на мора. Мару пабудаваць свой дом. Кажуць, што яго прастора спрыяе даўгалеццю. З мужам мы разам 33 гады, і наша каханне з кожным годам толькі мацнее. Цяпер, калі ў сям’і ёсць сын Мікалай, разумею, дзеля чаго пакінуў мяне на гэтым свеце Бог».

Ад сябе хачу выказаць захапленне прыёмнымі бацькамі, якія выконваюць у нашым грамадстве вельмі важную работу. Магчыма, нехта на гэта хмыкне: «А ім не трэба нікуды ісці, работа непасрэдна дома!..» Не забывайце, што гэтая работа – у рэжыме 24/7, за адносна невялікую зарплату. Не кожны здольны на такое, бо важна не толькі накарміць і абагрэць дзіця, але і прывіць яму здаровыя звычкі, выхаваць яго добрым чалавекам.

Таццяна ПЯТКЕВІЧ, фота аўтара